میوه‌چینی
یک سبد دلتنگی چیده‌ام
امروز
از درختِ همیشه‌سبزِ
تنهایی!
دلتنگی همیشه در دسترس
یک چیدمان مناسب با هدف خلق تفاوتی شاعرانه، موجب می‌شود که «امروز» از ابتدای شعر به سطر دوم و در واقع انتهای سطر اول برده شود. به این ترتیب تصویر میوه‌چینی ابتدای شعر بیشتر به چشم می‌آید. البته در سبد راوی این شعر، خبری از میوه‌های درشت و آبدار نیست؛ فقط و فقط دلتنگی!
با این که در شعر قید زمان «امروز» ذکر شده، اما تأکیدی بر زمان وجود ندارد و درخت تنهایی، همیشه‌سبز است و میوۀ دلتنگی‌اش همیشه پیش چشم. این چیزی است که در پایان شعر متوجهش می‌شویم. به تنهایی آوردنِ «تنهایی» در سطر پایانی شعر، گذشته از تناسبی که از نظر دیداری با مفهوم این کلمه برقرار می‌کند ، از طریق ایجاد آهنگی کم‌رمق در پایان، تنهایی شاعر را بهتر تصویر می‌کند.
